Hdad. Sacramental de Ntra. Sra. de la Estrella, Patrona de Coria del Río (Sevilla)

CANTIGA CCCXXIII A SANTA MARÍA DE CORIA, ALFONSO X EL SABIO


La devoción a Santa María de Coria es cuando menos la más antigua de nuestra localidad. Es en el siglo XIII, cuando el Rey Estrellero visita Coria del Río y queda totalmente cautivado de la imagen de la Virgen, y debido a su alta formación religiosa e intelectual, Alfonso X “el Sabio” tuvo a bien escribir esta cantiga de Santa María de Coria, escrita en galaico-portugués.
Ontre todas las vertudes
Que á Virgen son dadas,
É de guardar ben as cousas,
Que lle son acomendadas.
     

Ca ela que é gardada
Puede guardar sen contenda
Ben aquell á guardar deren,
E tener ssa comenda:


É por end’ un gran miragre
Direi se deus me defenda,
Que fez esta, que ya outros
Á feittos muitas vegadas.
         

Ontre todas las vertudes
Que á Virgen son dadas,
É de guardar ben as cousas,
Que lle son acomendadas.
     

En Coria cabo de Sevilla
Foi este miragre feito
No tempo que aboyzef
Passou ben pelo estreito
D’ algecira é á terra
De Sevilla tod’ a eito
Correu, é muitas aldeas
Foron do moros quemadas.
         

Ontre todas las vertudes
Que á Virgen son dadas,
É de guardar ben as cousas,
Que lle son acomendadas.
     

 Aly era vn bon ome,
Que fiyno avia
Pequeno, que tant’ amava
Com’ a vida que vivia:
Á este deu huna feber,
É foi mort á tercer dia;
Ó padre con coita dele
En sas faces deu palmadas.
         

Ontre todas las vertudes
Que á Virgen son dadas,
É de guardar ben as cousas, 
Que lle son acomendadas.


E depenou sus cabelos,
É fez por ele gran doo,
Dizendo: ai eu meu fillo,
Como fico de ti soo,
Quisiera eu que tu visses
Min, comeu vi teu auo o
Meu padre, que me facia
Muitas mercedes granadas.


Ontre todas las vertudes
Que á Virgen son dadas,
É de guardar ben as cousas,
Que lle son acomendadas.
     

E él aquesto dizendo
Os mouros logo deitaron
Sas algaras, é correron
E roubaron quant acharon,
É os de Coria correndo
Todo ó logar leixaron,
É fogiron, é ficaron
A casas desamparadas.
         

Ontre todas las vertudes
Que á Virgen son dadas,
É de guardar ben as cousas,
Que lle son acomendadas.
     

Quel Ome, que seu fillo
Pera soterrar estaba,
Quando viu correr avilla,
O fillo desamparaua,
É a é Virgen beneita
Logo o acomendava,
É todo cuant él avia
Chorrando á saluçadas.
           

 Ontre todas las vertudes
Que á Virgen son dadas,
É de guardar ben as cousas,
Que lle son acomendadas.
     

Ca log en aquella casa
Entrou a sennor comprida
De todo ben, é tan toste
Den á ó minyno vida:





Guardou a soutres cousas,
Que non achou pois falida
Ome de rem en sa casa
Nen sol as portas betadas.


Ontre todas las vertudes
Que á Virgen son dadas,
É de guardar ben as cousas,
Que lle son acomendadas.


E achou e filo vivo,
E preguntoulle que era
Onde como resorgira
Ca por morto ó tovera:
É el lle disse que huna
Dona con el este dera,
Que o guardara dos Mouros,
Essa cousas ben guardadas.
         

Ontre todas las vertudes
Que á Virgen son dadas,
É de guardar ben as cousas,
Que lle son acomendadas.
     

Foran que sol non taugeran
 En elas, nen en ó leito
Ne na mesa, non no scano,
Quand’ est’ ayu, ome
Com era muy sen engano
Fay a chamar á seus vezynos
É poislles ouue mostradas.
        

Ontre todas las vertudes
Que á Virgen son dadas,
É de guardar ben as cousas,
Que lle son acomendadas.
     

Todas estas maravillas
Loores por ende deron
Á á Virgen groriosa
É á quantos llo diseron
Beneizeron ó seu nome
É gran festa lle fereron,
É ouuy con alegría
Miutas lágrimas chorradas
Ontre todas las vertudes. 
Share by: